ja! odczuwam sssubtelny dyskomfort w związku z nadejściem roku szkolnego. czuję się wręcz oburzona. i jestem, rzekłabym, zniesmaczona.
i tak szczerze.. to mam wszystko w dupie. o! :P
będę uczyła się francuskiego i poznam angielski na perfekt. wejde na 18%. naucze marka robić balony z gumy do żucia. kupię sobie buty. nauczę się html-a. narysuję krowe. zjem kawior. wódki się też napiję.
że niby ty jest mój ambitny plan. na zobaczymy.
1) mam dominującą wadę. 'wiem wiem wiem' - powtarzam, gdy ktos mi zwróci uwage odnośnie tejże złej cechy mojego charakteru. wyolbrzymiam sobie problemy. to znaczy wyolbrzymiam sobie pewne sprawy, które w moich oczach stają się problemami. ' i to przynosi niepotrzebne stresy' - wypowiedział sie kolega na ten temat. i ma racje, mimo tego, że jest facetem.. o oni rzadko mają rację :P a no przynosi te stresy. więc trzeba podjąc stosowną walkę z tym czymś. trzeba się od tego odgonić. uodpornić. trzeba to zabić, jak muchę klapką. jak chorobe lekarstwem. trzeba powalczyć, bo jest o co. trzeba leczyć przyczynę. i podsumuję już standardowo, aczkolwiek stosownie: "damy rade." ;]
2) bardzo źle wpływają mi na układ nerwowy pewne niestosowne sytuacje. nie lubię kopiowania, jak każdy. bo kserowanie ma narazie zastosowanie w sklepach papierniczych, na poczcie i w oddziale oriflame, a nie tutaj w naszym małym internetowym środowisku, otoczeniu. więc piszę, dalikatnie i bez żadnych pretensji. dla tam paru osób. i podsumuje, kierując słowa do osób..yh kopiujących. "dacie rade." ;] [sami coś napisać:]
3) dziękuje kilku osobom. za to i za tamto :*
potrzebuje zarówno miłości, jak i przyjaźni. nie mogę skupić się na jednym. nie mogę, a co więcej nie chce. mam dwie osoby płci żeńskiej, bez których żyć się nie da. żyć się nie chce. tylko, że swoimi czasami nam się pojebało. nie wiem z czyjej winy, nie chce w to wnikać. chce to zresetować i uruchomić od początku. uruchomić już naprawione. lepsze.
boje się.
czego? przyszłości.
i jestem szczęśliwa.
koniec powoli. jeszcze tydzień. ostatnie odliczanie. dni. godzin. chęć zatrzymania czasu. fikcyjna, ale jakże upragniona. i subtelny smutek z powodu zakończenia sielanki. lekki niedosyt, bo jakże chciałoby się jeszcze pomelanżować. łapanie ostatnich promyków szcześliwego słoneczka.. i wyjazd do Real'a po tanie przybory szkolne.
to wszytko przyprawia mnie zarówno o mdłości jak i o smutek w oczach.
i powtarzam sobie, że dam rade. i karze powtarzać markowi, że damy rade. i damy rade.
chybaa.
a tak nawiasem mówiąc to:
a) po pierwsze --> facet stworzenie Boże i niech stoi w oborze:P
b) po drugie --> kocham Cię raz. kocham Cię dwa. kocham Cię więcej niż niebo gwiazd ma:*